درخواستی یکی از کاربران عزیز
درباره کاشت حلزون توضیح دهید.

کاشت حلزون برای افراد ناشنوایی صورت می‌گیرد که از دو گوش ناشنوا هستند و از سمعک، نمی‌توانند استفاده کنند. این افراد به دو دسته تقسیم می شوند؛
۱- افرادی که دچار ناشنوایی مادرزادی هستند. این افرادنمی‌توانند صحبت کردن را بیاموزند در نتیجه کر و لال می‌شوند. در این شرایط تنها راه درمان این بیماران، کاشت حلزون شنوایی است.
۲- افرادی که توانایی صحبت کردن دارند اما به دلایلی مانند ابتلا به عفونت‌ها، تصادفات، بیماری های ارثی دچار ناشنوایی می‌شوند. میزان گفتار این افراد به تدریج کاهش پیدا می‌کند و آنان در درازمدت توانایی تکلم را از دست می‌دهند، می توانند با کاشت حلزون شنوایی قادر به شنیدن اصوات شوند.
در عمل جراحی کاشت حلزون، از وسیله ای استفاده می شود که تحریک الکتریکی مستقیمی را به عصب شنوایی در گوش داخلی می فرستد. افرادی که کم شنوایی حسی عصبی دارند، یعنی سلول های مژکدار حلزون شنوایی آنها تخریب شده است، می توانند از این دستگاه استفاده کنند.

دستگاه حلزون شنوایی از بخش های زیر تشکیل شده است:
۱- بخش خارجی که پشت گوش قرار می گیرد.
۲- بخش داخلی که زیر پوست در پشت گوش قرار می گیرد.
این دستگاه دارای اجزای زیر می باشد :
– میکروفون : صداهای محیط را جمع آوری می کند.
– پردازشگر صداها : اصوات گرفته شده توسط میکروفون را پردازش می کند.
– گیرنده و محرک : سیگنال های صوتی را از پردازشگر صداها می گیرد و آنها را به پالس های الکتریکی تبدیل می کند.
– الکترودها : الکترودها، پالس های الکتریکی را به مناطق مختلف عصب شنوایی می فرستند.

ذکر این نکته ضروری است که کیفیت صدایی که توسط کاشت حلزون شنوایی شنیده می شود، مانند شنیدن طبیعی اصوات نیست. کاشت حلزون تنها به این افراد کمک می کند تا صداهایی از محیط اطراف خود درک کنند.